Foto’s: Fotono Photography
Voor Cutting Edge schreef ik een review van het optreden van Ian Clement, op 1 maart 2013 in Paradiso, Amsterdam.
Zeg Ian Clement en er gaat in Nederland bij velen nog niet meteen een belletje rinkelen. Noem Wallace Vanborn en heel wat meer oogjes zullen twinkelen van herkenning. De zanger van het Gentse stonerrock trio laat van zich horen met een solodebuut en geheel eigen sound. Tot en met 10 maart staat Clement in het voorprogramma van Trixie Whitley, waarna op achttien maart zijn eerste soloplaat uitkomt, ‘Drawing daggers’, met bijbehorende optredens. Cutting Edge kon niet wachten en ging eens luisteren naar wat Clement – naast keiharde rock – nog meer te bieden heeft.
Compleet met gitarist, bassist, drummer en toetsenist – overigens geen van allen Wallace Vanborn-leden maar een geheel nieuwe formatie – stapt de 26-jarige Gentenaar met gitaar de nog niet erg volle zaal in. Hij trapt af met ‘A boy and a man’. De donkere, bluesrock-achtige track klinkt even mysterieus als meeslepend, wat ook voor de meeste andere nummers vanavond geldt. Met harde, sfeervolle gitaren, een goedbestede bas en Clements lage, vertellende stem – ‘You leave behind… a boy and a man’ – wakkert deze openingstrack mijn nieuwsgierigheid nog meer aan.
‘Kissing the claw’ zet het eerie gevoel van ‘A boy and a man’ even voort, maar na het eerste couplet breekt Clements stem open en klinkt een vol en bijna lief refrein, waarna het grimmige sfeertje weer opduikt in het tweede couplet. Dit fenomeen blijkt een rode draad door het hele optreden: ik word in en tussen de tracks door heen en weer geslingerd tussen droevige, soms eenzame donkerte en heldere, emotionele openbaringen, beide muzikaal erg sterk.
Het verhalende, intieme ‘Little knife’ ken ik als de eerste single van het album. Clements zang is onberispelijk zuiver gedurende het hele optreden, maar komt extra goed tot zijn recht in dit zachtere, kleine epistel, dat hier en daar wat weg heeft van de wat minder bekende Stereophonics tracks.
‘The explorer’ is als een ontdekkingsreis gegoten in muziek. Zo klinkt een roadtrip, met meeslepende gitaren en obstakels en verrassingen onderweg. Wanneer ‘The great escape’ wordt ingezet, doet het mij qua sound en sfeer een beetje denken aan Creed en 3 Doors Down, al heeft ook dit nummer een geheel eigen geluid. ‘The last overhaul’ vult zachtjes de zaal met akoestisch gitaar en driekoppig gezang, maar al snel zwellen de gitaren, drums en effecten aan en warmt Clement de zaal op voor ‘Hidin’, een meer klassiek rocknummer, dat staat als een huis en het publiek voor de zoveelste maal laat dansen. De zanger en zijn mannen sluiten de show af met het mellow, bijna Massive Attack aandoende ‘The hammer and the nail’, dat mij zeer overtuigd en met een glimlach achterlaat.
Clements nieuwe repertoire in concertvorm klinkt harder dan ik me (wellicht onterecht) had voorgesteld. En dat is even ontgoochelend als prettig. Misschien komt het omdat ik van tevoren had gelezen dat Ian Clement met zijn solo-optreden zijn andere kant laat horen met een ingetogen, intiem en soms donker geluid. Al stond zijn microfoon ietwat zacht, waardoor zijn stem af en toe wat wegviel tussen de gitaren, erg lekker klonk het wel. Tijdens zijn tour speelt Clement zijn nummers de ene avond alleen, de andere met voltallige band. Ik had deze versie in elk geval niet willen missen.
Na de optredens met Trixie Whitley, toert Clement afwisselend met zijn solo-act en met rockband Wallace Vanborn, onder andere door Nederland, België en Duitsland.
Facebook.com/ianclementofficial
Andrea De Jong
© Cutting Edge – 3 maart 2013
