REVIEW: MATT SIMONS, BITTERZOET AMSTERDAM – 19 APRIL 2013

Toen begin dit jaar Matt Simons’ ‘With you’ gebruikt werd in een ‘Goede tijden, slechte tijden’-scène, begon het Nederlandse avontuur voor de New Yorkse singer-songwriter. 3FM-dj Coen Swijnenberg hoorde het nummer, draaide het op zender en sinds januari heeft de ballad de Nederlandse hitlijsten niet meer verlaten. De plotseling populaire zanger toert inmiddels al even door ons land. Vanavond: het intieme, met overwegend jong publiek gevulde, Bitterzoet.

Voorprogramma en vriend Chris Ayer trapt stipt om half negen af met zijn opzwepende ‘Awake’. Ayers stem lijkt een combinatie van die van Jack Johnson, een klein beetje Michael Bublé en een iets lager klinkende Mike Rosenberg (Passenger). Met deze laatste heeft Ayer wel meer overeenkomsten. Zo zingt hij, ook met gitaar, gevoelige levensliedjes met een onaflatende passie, zoals ‘The revealing’, maar ook uptempo folknummers als ‘The infinite abyss of space’, ‘Open hands’ en ‘Roy G biv’. Met licht sarcastische verhaaltjes praat de Brooklyner zijn nummers aan elkaar. Ik ben blij verrast door Ayers easy listening nummers en warme stemgeluid.

Als er een man is die weet hoe hij zijn tweed draagt, is het Matt Simons wel. Gehuld in visgraatjasje en bijpassende pet, neemt Simons plaats achter zijn keyboard en zet het jazzy, swingende ‘Gone’ in, dat meteen waarderend meezingen kan incasseren. Na het gevoelige ‘Emotionally involved’ start de zanger gekscherend een country western ballad versie van Destiny’s Child’s ‘Say my name’. En dan klinkt een eigen versie van ‘(Sittin’ on) The dock of the bay’. Ik houd mijn hart vast, maar toch heeft de Simons-versie soul en het jonge publiek fluit er flink op los.

Dan zet hij het breekbare, lichte ‘Miss you more’ in, wat eigenlijk net iets te lang duurt, maar de swingende soultrack ‘Fall in line’ schudt het publiek weer wakker. Ik ben gecharmeerd van het daaropvolgende nieuwe ‘Say goodbye’: een melancholische terugblik op 2012 over liefde en waarheid. Als toch wel welkome onderbreking verschijnt Chris Ayer (met gitaar) weer op het podium en zingt met Simons titeltrack ‘Pieces’. Een zeer fijne samenzang.

Simons brengt het publiek vanavond de fragiele liefdesliedjes en vrolijke popnummers van het verhalenalbum ‘Pieces’ (juni 2012). Zijn stem én muziek deed me bijna meteen denken aan Gavin DeGraw. Zo hebben het uptempo ‘Let me go on’ en ‘Fall in line’ met soulachtig orgeltje een enorm DeGraw-gehalte. Al heeft Simons een eigen stijl, de stemmen van de twee lijken als twee druppels water op elkaar en gek genoeg komen zelfs kledingstijl en hoofdbewegingen overeen. Nog los daarvan heb ik, ondanks de goed klinkende muziek en zuivere stem van Simons, niet het idee iets nieuws te horen vanavond.

Zoals ik had verwacht, wacht ons als laatste ‘With you’: het mooie, beladen nummer waarvan we zo zijn gaan houden. Simons zit weer achter zijn keyboard en zingt zijn publiek toe. Wanneer hij het podium verlaat en even later met Ayer weer opkomt, ben ik benieuwd. Een eigen versie van Paul Simon’s ‘The boxer’ als toegift kan de zaal duidelijk bekoren.

Simons is nog tot en met 24 april in Nederland te zien, waarna hij halverwege mei weer even terugkomt. In zijn verhalen over Nederland en zijn ‘lievelings tv-programma’ GTST liet de Amerikaan tussen neus en lippen door ook los dat we hem in de zomer terugzien op het North Sea Jazz Festival (12-14 juli). Voor wie houdt van echte singer-songwriters (en/of hun muziek): toch zeker een aanrader!