CARICE VAN HOUTEN – SEE YOU ON THE ICE [2012]

Voor Cutting Edge schreef ik een review over het debuutalbum van Carice van Houten: See you on the ice.

Dat Carice van Houten kan acteren, weten we. Met ‘See you on the ice’ laat ze een van haar andere talenten zien. Je zou denken dat deze stap voor de kleinkunstenaar een peulenschil is. Niets is minder waar; ze is bloednerveus geweest voor deze detour.

‘See you on the ice’ is Carice’ eigen, persoonlijke product. Een veelzijdig portret, met vele gezichten. Met teksten van eigen hand, soms autobiografisch, krijgen we een kijkje in haar ziel. Het album is geproduceerd door JB Meijers, die eerder werkte met Acda & De Munnik en De Dijk. Maar meer grote namen hebben aan het schijfje meegewerkt. Go Back To The Zoo-zanger Cas Hieltjens, Howe Gelb, Marc Ribot, Steve Shelley, Ken Stringfellow en Antony Hegarty (Antony And The Johnsons) leverden allen een bijdrage.

Elke track op ‘See you on the ice’ roept een eigen sfeer en bijpassende emotie op. Als ‘Sirene of the sea’ begint, waan je je op een woeste, ijzige zee, rotsen vooruit die lijden onder meedogenloze golven. Een favoriet. Het donkere geluid zet zich nog in enkele andere nummers voort, maar geen enkel klinkt als dit. Zo zijn de nummers die volgen melodischer en rustiger.

‘Particle of light’ is een bijzonder dromerige samenzang met Antony Hegarty, die ondanks zijn wat summiere inbreng goed uitpakt. Dan klinkt ‘Emily’, de eerste single en het meest girly popnummer op het album. Het meest optimistische stuk, het meisje in Carice. Als ‘Recovery mission’ begint, valt iets op wat al eerder minder fijn in het gehoor lag: Carice’ Engelse uitspraak heeft hier en daar iets nep; een wat overdreven articulatie. Ook is het praten-zingen-praten hier geen succes. De muziek zorgt voor een associatie met die van Norah Jones. ‘You.me.bed.now’ begint spannend en blijft dat ook; een origineel nummer met meerdere lagen. Hekkensluiters ‘End of the world’ en ‘Still I dream of it’ zijn wederom van een ander kaliber. Jazzy, misschien zelfs blues; dromerig verlangen spreekt door deze filmische, jaren veertig-achtige nummers.

Veelzijdig, ambitieus en ondoorgrondelijk

Carice heeft een veelzijdig album neergezet, met een goede muzikale productie. Haar stem is zacht en zuiver, maar mist sterke uithalen en blijft wat vlak. Ook klinkt soms het acteren door in haar stem. Jammer, ik zou graag meer de echte Carice horen. Het desondanks kleurige en filmische debuut is romantisch, woest en ondoorgrondelijk. En zo blijft Carice toch dicht bij haar roots, al groeien die roots kennelijk uit tot all shapes and sizes.