Met sjaals nog om hun nek – de jas van het meisje nog aan – gaat het stelletje zitten. Hoofden gebogen. Witblauw licht beschijnt hun gezicht en flikkert in hun ogen. Licht dat fel afsteekt tegen de warme gloed van het kaarsje op de ronde tafel. Wat zouden ze zijn? Twintig? Samen liepen ze zo-even het sfeervol verlichte grand café binnen en streken neer in de bruinleren bank. Na nog geen tien seconden kwamen de telefoons uit de jassen tevoorschijn.
Ik kijk naar haar blonde krullen, roerloos krullend in haar capuchon. Achter haar hoofd nog net de stekels van de jongen. Gezichten verzonken. Ze laten minuten verstrijken, zo schuin tegenover elkaar. De ogen strak op hun scherm, ellebogen op tafel, vingers druk in de weer. Minstens een kwartier nu. Geen drankjes. Geroezemoes van de andere gasten dringt plots mijn oren binnen en de eerste klanken van All I Want For Christmas Is You vullen de ruimte. Dan mompelt de jongen iets in de ruimte, zijn ogen nog altijd op zijn telefoon. De twee ritsen hun jas dicht, zonder een blik te wisselen. Ze staan op en begeven zich naar de uitgang, al turend naar het sociale leven in hun telefoons.
De deur gaat open en ik ril, een frisse windvlaag vangt mijn benen. Ik stop mijn linkeroortje weer in mijn oor en kijk weer op het scherm van mijn laptop. Een leeg Word-scherm met knipperende cursor lacht me toe.
